Vol goede moed gingen wij die mistige ochtend onderweg naar het land van de aardappeleters. Daar waar ooit de Zuiderzee stroomde en plaats gemaakt heeft voor kleffe klei als voedingsbodem voor nieuwe initiatieven. Gedreven door een houding van valse bescheidenheid met een ondertoon van geveinsde christelijkheid, die plaats gemaakt heeft voor dweepzuchtigheid. Ter plaatse aangekomen bij het oord der Emmelen en de koets gemanoeuvreerd naar een locatie waar parkeren zonder kosten mogelijk is, begaven wij ons naar het wereldrecord “voorover buigen”. Indirect georganiseerd door de gluiperige onderdanigheid van de wereld “ja knikkers organisatie” en landelijk vertegenwoordigd door het koninklijke collectief van neerbuigend voorover hangen. Bij aankomst viel het op dat er een speciale ingang voor de buigers was gerealiseerd die wij zullen aanduiden als de theatrale ontvangst. Na de eerste vriendschappelijke buigingen kon iedereen die niet van de organisatie of insiders was – dit was slechts een beperkt gezelschap – koffie zonder koek op eigen kosten tot zich nemen. Er waren 42 plaatsen gerealiseerd voor een bont gezelschap van buigers die zich op de één of andere manier verdienstelijk had gemaakt bij het spel van voorover buigen. Een houten tableau met veertig ronde maniakaal aandoende kreupelhout voorwerpen waren de aanleiding voor de buigpartij. Het onderkruipen en het krombuigen werd in hoge mate gewaardeerd door de “Stichting tot behoud van het neerbuigen” met haar voorzitter Bertus Druipsteen, ooit nog jeugdkampioen in een zwak jaar van het kreupelhout. De opening werd verricht door spreekstalmeester Hendrikus Biermans, die iedereen in de zeik nam zonder dit te laten merken. De wereldkampioen haarspeld kruipen – want daar was het iedereen om te doen – bleek inmiddels gearriveerd te zijn en niet veel later zou het feest der herkenning beginnen. Druipsteen wees de aanwezigen erop te waken voor het fiasco rond de komst van Nono Djofeng, die ooit voor Piet Snot was gekomen. Niemand mag de zandloper van de kampioen tot het laatste korreltje opmaken. De buigzaamheid van de deelnemers werd op de proef gesteld en represailles van complete uitsluiting tot de gevreesde opdruk oefeningen – waar iedere buiger bang voor was – waren in het vooruitzicht gesteld. De buigers deden wat van hen verwacht werd. De gevierde haarspeldbocht kruiper mocht een nieuw record op zijn naam schrijven en tot laat in de avond was voor iedereen aardappelpuree beschikbaar zolang je maar buigen en kruipen kon.
*
* Een abonnement op “De onderkruiper” met meer van dit soort doorluchtige verhalen is mogelijk. De kosten – die lopen via de stichting tot behoud van neerbuigen en bedragen slechts vijfhonderd duizend euro per jaar. Dit is inclusief de oefeningen in het neerbuigen die maandelijks worden gegeven.(zie onder)
Vol goede moed gingen wij die mistige ochtend onderweg naar het land van de aardappeleters. Daar waar ooit de Zuiderzee stroomde en plaats gemaakt heeft voor kleffe klei als voedingsbodem voor nieuwe initiatieven. Gedreven door een houding van valse bescheidenheid met een ondertoon van geveinsde christelijkheid, die plaats gemaakt heeft voor dweepzuchtigheid. Ter plaatse aangekomen bij het oord der Emmelen en de koets gemanoeuvreerd naar een locatie waar parkeren zonder kosten mogelijk is, begaven wij ons naar het wereldrecord “voorover buigen”. Indirect georganiseerd door de gluiperige onderdanigheid van de wereld “ja knikkers organisatie” en landelijk vertegenwoordigd door het koninklijke collectief van neerbuigend voorover hangen. Bij aankomst viel het op dat er een speciale ingang voor de buigers was gerealiseerd die wij zullen aanduiden als de theatrale ontvangst. Na de eerste vriendschappelijke buigingen kon iedereen die niet van de organisatie of insiders was – dit was slechts een beperkt gezelschap – koffie zonder koek op eigen kosten tot zich nemen. Er waren 42 plaatsen gerealiseerd voor een bont gezelschap van buigers die zich op de één of andere manier verdienstelijk had gemaakt bij het spel van voorover buigen. Een houten tableau met veertig ronde maniakaal aandoende kreupelhout voorwerpen waren de aanleiding voor de buigpartij. Het onderkruipen en het krombuigen werd in hoge mate gewaardeerd door de “Stichting tot behoud van het neerbuigen” met haar voorzitter Bertus Druipsteen, ooit nog jeugdkampioen in een zwak jaar van het kreupelhout. De opening werd verricht door spreekstalmeester Hendrikus Biermans, die iedereen in de zeik nam zonder dit te laten merken. De wereldkampioen haarspeld kruipen – want daar was het iedereen om te doen – bleek inmiddels gearriveerd te zijn en niet veel later zou het feest der herkenning beginnen. Druipsteen wees de aanwezigen erop te waken voor het fiasco rond de komst van Nono Djofeng, die ooit voor Piet Snot was gekomen. Niemand mag de zandloper van de kampioen tot het laatste korreltje opmaken. De buigzaamheid van de deelnemers werd op de proef gesteld en represailles van complete uitsluiting tot de gevreesde opdruk oefeningen – waar iedere buiger bang voor was – waren in het vooruitzicht gesteld. De buigers deden wat van hen verwacht werd. De gevierde haarspeldbocht kruiper mocht een nieuw record op zijn naam schrijven en tot laat in de avond was voor iedereen aardappelpuree beschikbaar zolang je maar buigen en kruipen kon. *
* Een abonnement op “De onderkruiper” met meer van dit soort doorluchtige verhalen is mogelijk. De kosten – die lopen via de stichting tot behoud van neerbuigen en bedragen slechts vijfhonderd duizend euro per jaar. Dit is inclusief de oefeningen in het neerbuigen die maandelijks worden gegeven.(zie onder)
